Περί Δημιουργού και δημιουργήματος. Υπάρχει Θεός;

Εφόσον ο Δημιουργός είναι άπειρος (και είναι βλασφημία να μην δεχτούμε κάτι τέτοιο), το δημιούργημα του, το Σύμπαν, πρέπει να είναι πεπερασμένο. Διότι δύο άπειρα εξ ορισμού δεν μπορούν  να υπάρχουν. Εις την άπειρον αγκάλην του Δημιουργού συνεπώς υπάρχει άπειρος χώρος για έναν άπειρο αριθμό συμπάντων. Το σύνολο των οποίων δίδει ένα δεύτερο άπειρο. Αλλά εξ ορισμού δύο άπειρα δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Αδιέξοδο. Ας αναθεωρήσουμε τις αρχικές μας  παραδοχές.

1)  Θεός άπειρος. Δεν μπορούμε να την αναθεωρήσουμε γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν βλασφημία.

2)  Σύμπαν πεπερασμένο. Η παραδοχή αυτή μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η αντίθετη, εξ ορισμού απορρίπτεται. Άρα την αφήνουμε παράμερα.

3)  Ο Δημιουργός είναι έξω από το δημιούργημα του. Αυτή η παραδοχή είναι δεκτική αναθεώρησης. Άλλωστε δεν έχουμε και άλλη για να την αναθεωρήσουμε.

Συνεπώς διαμορφώνονται δύο υποθέσεις, με τις εξής παραδοχές η κάθε μία.

          1^η υπόθεση. Παραδοχές:

1)  υπάρχει Δημιουργός.

2)  υπάρχει δημιούργημα.

3)  Δημιουργός και δημιούργημα είναι ένα και το αυτό.

          2^η υπόθεση. Παραδοχές:

1)  Δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνον η Φύση, ο Κόσμος, το Σύμπαν, με μοναδική των πραγμάτων ουσία την αγέννητη, ανώλεθρη, άφθαρτη, αιώνια ύλη. Άλλη παραδοχή δεν υφίσταται.

Στο σημείο αυτό παίρνουμε το ξυράφι του Occam. Την αρχή δηλαδή που σε γενικές γραμμές λέει ότι όταν έχουμε δύο υποθέσεις, εκείνη που έχει τις λιγώτερες παραδοχές συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να βρίσκεται πιο κοντά στην φυσική πραγματικότητα. (Π.χ. εάν ένα πρωϊνό σηκωθείτε και δείτε τους δρόμους βρεγμένους και τα δένδρα ξεριζωμένα, μην σκεφθείτε ότι το βράδι ήρθαν εξωγήϊνοι, οι οποίοι επειδή δεν εύρισκαν δημόσιες τουαλέττες, όπως συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη, από την τσαντίλα τους κατούρησαν τους δρόμους και ξερίζωσαν τα δένδρα. Το πιο πιθανό είναι το βράδι να έπιασε καμμία καταιγίδα, υπόθεση η οποία συγκεντρώνει πολύ λιγώτερες παραδοχές από την πρώτη).

Συνεπώς η 2^η υπόθεση φαίνεται να είναι πιο αληθινή, και γι’ αυτόν τον λόγο την αποδεχόμαστε. Αλλά και η πρώτη υπόθεση (πανθεϊσμός) «δεν μας χαλάει».

Όχι, μην μου στεναχωριέστε, όσοι δηλαδή στεναχωριέστε. Όλα αυτά είναι σοφιστείες. Εάν θέλει κανείς να πιστεύει ή να μην πιστεύει σε ένα υπέρτατο ον, είναι ελεύθερος να πράξει αναλόγως. Δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη του Θεού. Είναι θέμα πίστεως. Και όπου μπαίνει η πίστη, από  εκεί βγαίνει η λογική.

(Κάπου στον παραπάνω συλλογισμό έχει γίνει λάθος. Μπορεί, όμως, και να μην έχει γίνει. Εγώ πάντως δεν μπορώ να το βρω. Εσείς;)